André Gelin

....    ...   ...   ...
Op zijn 60ste ging ons vader met pensioen maar hij bleef zeer actief met alle activiteiten die hiervoor reeds werden aangehaald. In die periode werden ook de kleinkinderen geboren 11 in het totaal.  Dit was weer een nieuw hoofdstuk waarbij er vaak kleinkinderen van school of kribbe werden gehaald en thuis opgevangen.  
Maar op maandag 6 september 2016  kreeg ons moeder een ernstig herseninfarct.  Vanaf dat moment veranderde alles ook voor ons vader.  Hij moest plots andere taken op zich nemen die hij niet kende.  Ons moeder kon geen brood meer bakken dus vroeg pa zich af waar ze nu brood moesten halen.  Naar de bakker was hij nog nooit geweest.  Met ondersteuning van familiehulp, thuisverpleging, de kinderen en de vele mensen in de  buurt lukte het om toch nog een 6-tal jaren samen thuis te blijven.  Het waren geen gemakkelijke jaren en ook zijn eigen gezondheid ging achteruit.  De ziekte Parkinson die hij ondertussen had gekregen taste zijn mobiliteit en algemene gezondheid aan. 
En toen kwam corona, na een ernstige corona infectie geraakt pa in het ziekenhuis.  Al snel werd duidelijk dat naar huis gaan geen optie meer was.  Ons moeder was reeds in het Booghuys en in oktober 2022 verhuisde pa naar "De Botanique" in Remy.  Het was wat zoeken in het begin maar snel vond hij er zijn draai.  Hij ging mee op uitstap en dat doen ze graag in De Botanique.  Naar de Congo waar een pintje maar één euro kost, kroegentocht in Leuven naar de Margengo en Jeezekesboom.  Ons moeder moest het weten ! Naar de voetbal op OHL en dat voor ne supporter van KVK Tienen.  Hij heeft het zelfs tot op het 7-uur journaal geschopt.  Bij het Pausbezoek aan Leuven vorig jaar stond hij op de 1ste rij en was hij te zien op het nieuws.  We willen het personeel en de medebewoners van De Botanique hartelijk danken voor hun prachtig werk !!  Ook voor ons waren ze steeds in de weer op moeilijke momenten.  
Het laatste half jaar ging zijn gezondheid zienderogen achteruit en koos hij voor de meer rustige activiteiten (naar verhalen luisteren die werden voorgelezen of krant, naar de mis gaan).  De ergotherapeut, Imke, heeft samen met hem zijn levensverhaal geschreven aan de hand van de vele foto's die op zijn kamer lagen.  Het is een prachtig boekje geworden. 
Hij besluit zijn boek als volgt :
"Voor mezelf denk ik niet veel na over de dood. Dat zal de tijd wel uitwijzen. Als het einde van mijn leven nadert, zal ik in vrede en rustig sterven.  Ik hoop zo rustig als mijn vrouw. Dat is voor mij een goed voorteken.  Rustig kunnen sterven is eigen aan mensen die een mooi leven hebben geleid.  Daar ben ik van overtuigd. Het belangrijkste in het leven is dat je in vrede kan leven.  Dat je met veel voldoening afscheid kunt nemen van alle mooie dingen die je hebt beleefd en dat je u niets hoeft te beklagen."
En zo geschiedde op maandag 18 augustus 2025 is ons vader vredig en rustig van ons heen gegaan omringd door zijn 4 kinderen.  

De kleine bron in de woestijn

Er heerste eens in een land
ten zuiden van de Sahara
een grote droogte.
Het gras van de steppe kwijnde weg,
de dieren vonden geen water meer;
de woestijn rukte op.
Zelfs dikke bomen en struiken
die de droogte gewoon waren,
zagen hun einde naderen.
Bronnen en rivieren waren reeds lang opgedroogd.
Slechts één enkele bloem overleefde de droogte;
ze groeide dichtbij een héél kleine bron.
Maar ook de kleine bron was de wanhoop nabij.
Vol droefheid vroeg ze zich af:
'Waarom doe ik al die moeite voor één enkele bloem,
terwijl alles in het rond verdort?'
Toen boog een oude knoestige boom zich over
de kleine bron en zei, eer hij stierf:
'Lieve kleine bron,
niemand verwacht van jou dat je
de hele woestijn groen en levend maakt?
Jouw taak is het één enkele bloem
leven te schenken, méér niet.'

Lezing uit het evangelie volgens Mattheus

Slechts het water
dat wij te drinken gaven
zal ons verkwikken.
Slechts het gewaad
dat wij wegschonken
zal ons kleden.
Slechts de zieke
die wij bezochten
zal ons genezen.
Slechts het brood
dat wij te eten gaven
zal ons verzadigen.
Slechts het woord
dat leed verzachtte
zal ons troosten.
Slechts de gevangene
die wij verlosten
zal ons bevrijden.

Daan
Wij herinneren ons peter als goedlachs, rustig, verstandig. Iemand die genoot als de familie bij elkaar kwam. Peter was eigenlijk iemand die overal het positieve in zag, bij hem was het glas volledig vol, hij had veel plezier in het leven.

Simon
Wij zijn Peter dankbaar voor de liefdevolle, geduldige zorgzaamheid ook toen oma het door ziekte moeilijker had. Peter had de gave om zich weg te cijferen zodat iedereen rondom hem volop kon genieten. Deze kwaliteit zorgde dat iedereen Peter een warm hart toedroeg, van kleinkind tot de occasionele bankzitter bij THOR.

Arno
Wij gedenken en danken Peter voor de rust en kalmte die hij wist over te brengen op familie en vrienden. Hij wist als geen ander mensen samen te brengen, en iedereen kon iets leren van Peter.

Barbara
Ik herinner mij Peter als iemand die zich voluit inzette voor de mensen rondom hem. Voor zijn eigen familie, maar evengoed voor de buurt, zijn parochie, voetbalploeg,... Dit is iets bewonderenswaardig waar ik erg naar opkeek. Als Peter iemand in het hart sloot was dit voor het leven.

1.
Veertien maand na het afscheid van Paula 
verzamelen wij opnieuw in dit 
Don Bosco gemeenschapcentrum
om een laatste uur bij André te zijn.
Voor Paula en André was dit centrum 
een tweede thuis waar zij met velen 
vreugde en verdriet hebben gedeeld 
in zoveel sociale engagementen.
Velen denken dat ik André 
hier in de parochie heb leren kennen.
Maar dat is niet zo.
Ik leerde André jaren voordien kennen 
toen ik bij de KAJ Leuven mijn burgerdienst deed.
André was binnen het ACW werkzaam bij de Hoorn, 
de coöperatieve die mensen voorzag van brandstof.
2.
Sinds de dood van mijn vader 
heb ik jaarlijks onze tuin bewerkt 
zelfs tot na de dood van ons moeder 
toen mijn broer het huis bewoonde.
Ondertussen bewerk ik mijn eigen tuintje.
Voor het eerst in mijn leven heb ik dit jaar
wel de tuin bewerkt maar niet ingezaaid.
Het was veel te droog om zaad te laten kiemen 
en het is vandaag nog steeds veel te droog.
Elke vierkante meter ontbreekt 250 l water.
Zo krijgen we stilaan een beeld 
van de barre omstandigheden 
waarin de kleine bron in het verhaal 
haar opdracht moet vervullen.
In feite zijn die barre omstandigheden 
voor de verteller een middel 
om zijn lezers tot de essentie te brengen.
Wat is belangrijk in het leven.
3.
André leefde vanuit deze essentie.
Hij behoorde tot die generatie 
die door Cardijn werd gevormd: 
zien, oordelen, handelen.
Zo kwam hij tot zijn sociaal engagement 
op het werk, in de buurt, bij de voetbal 
en in de Don Bosco parochie.
Ieder jaar bezorgde ik André een lijst 
met de namen van kinderen uit zijn buurt 
die hun eerste en/of plechtige communie deden. 
Zij kregen dan een geschenk vanuit de buurtwerking.
Hij was tientallen jaren actief 
als penningmeester bij de KWB.
En als de kas het toeliet 
gaf hij de voorzitter de toestemming 
om tijdens de bestuursvergadering 
een gratis pint aan te bieden, 
een motivatie voor de vrijwilligers. 
Zelfs na de fusie van KWB Don Bosco 
en KWB Blauwput bleef hij penningmeester 
in het nieuw gevormd bestuur.
Naast het fietsen met zijn vrouw Paula, 
was hij een gedreven voetbaltrainer.
Op het internet kan je nog steeds het verslag lezen 
van zijn 1000 ste voetbalmatch als trainer van 
Tot Heil Onze Ribbenkast (Thor)
een vrienden voetbalploeg 
die hij veertig jaar eerder had opgericht.
4.
Oude bijbelteksten wisten reeds 
wat de essentie van het leven is.
Slechts het water
dat wij te drinken gaven
zal ons verkwikken.
Slechts het gewaad
dat wij wegschonken
zal ons kleden.
Slechts de zieke
die wij bezochten
zal ons genezen.
Zo schrijft Mattheus in zijn evangelie.
Een tekst die ook André inspireerde.
5.
Met het ouder worden 
borrelt vaak de vraag op: 
heb ik voldoende gedaan? 
Als jonge ket wil je de hele wereld aan.
En dan komt de wijsheid uit het verhaal: 
de oude boom die tot de kleine bron zegt: 
'Lieve kleine bron,
niemand verwacht van jou dat je
de hele woestijn groen en levend maakt?
Jouw taak is het één enkele bloem
leven te schenken, méér niet.'
Zo heeft André geleefd: 
doe maar gewoon 
was zijn devies, 
ook aan zijn kinderen en kleinkinderen.
Wij horen seffens wat zijn kleinkinderen 
van hun peter onthouden hebben en koesteren.

Jef Wauters