Altaar
In de ruimte ademtocht
staan twee kunstwerken
van Frans Wuytack,
het altaar en een paaskandelaar.
Het altaar
Het altaar, opgebouwd
door bijbelboeken, verbeeldt
de spiritualiteit van de
Don Bosco gemeenschap.
De bijbel, woord van leven,
vraagt gedaan te worden,
stap voor stap, gaandeweg,
het boek vormt zich een voet.
Leven naar het woord,
het boek werkelijkheid
laten worden in onze tijd
is voor één mens alleen
veel te hoog gegrepen,
is voor de gemeenschap
een gezamenlijke opdracht,
handen van solidariteit.
Ook het tafelblad is een boek,
het boek dat wij hier en nu
samen aan het schrijven zijn.
Een open hand draagt het
- zichtbaar aan de voorzijde -
want aan deze tafel
breken en delen wij,
is alles gegeven.
Twee handen aan de achterzijde,
de ene hand weet niet
wat de andere doet.
Geven en ontvangen,
brood en wijn delen,
alsook elke vorm van macht,
tot wereldwijde verzadiging,
leven voor mens, plant en dier,
geen gemakkelijke opdracht,
voor gever noch ontvanger.
Jef Wauters
De paaskandelaar
Geen paaskandelaar
hoog in de lucht,
onbereikbaar licht,
maar aan je voeten,
dicht bij de aarde.
--------------
Als het licht
niet is geijkt
niet is geaard
kan het vuur
niet ontbranden.
Handen grijpen
naar de aarde,
trachten te vatten
de werkelijkheid
waarin wij leven.
Vuur, passie
beweegt ons
op te staan
uit de dood,
licht te zijn
voor elkaar.
Jef Wauters
2008
De kunstenaar
Frans Wuytack, persona non grata
Het boek
Een man, vervolgd als rebel, verbannen als priester, veroordeeld als politieke gevangene, geliefd als vader Persona non grata vertelt het meeslepende verhaal van Frans Wuytack. In 1966 neemt hij als jonge priester zijn intrek in de krottenwijken van Venezuela, waar algauw een culturele en sociale volksrevolte uitbreekt. Frans, een stuwende kracht van het verzet, wordt door de autoriteiten uit het land gezet. Terug in België« geraakt hij in 1973 betrokken bij de havenstaking van Antwerpen en hij ontpopt zich er opnieuw tot een sleutelfiguur. Na een reeks processen en verbanning uit de Kerk trekt hij naar Franco-Spanje. Ook daar neemt hij deel aan het arbeidersverzet en wordt gevangengezet. Zelfs nadat hij ook in Spanje 'persona non grata' wordt verklaard, keert de rust niet in zijn leven terug. Als op een dag een boodschapper van de guerrilla voor de deur staat, besluit hij clandestien terug te keren naar Venezuela... Het engagement van Frans Wuytack zit ook in zijn kunstenaarschap. In zijn beelden, tekeningen, toneelteksten en poëzie leeft de intensiteit van de strijd en een gedurfde kijk naar de toekomst. Serena en Maya Wuytack, de twee oudste dochters van Frans Wuytack, schrijven het levensverhaal van hun vader in een uitdagende mengvorm van biografie, kunstboek, poëziebundel en filosofisch manifest. Het is een bundel inspiratie, een gooi naar de toekomst, die we samen schrijven.
Serena & Maya Wuytack
Colofon: isbn: 9789064454271 · hardcover kleurenpublicatie op fotopapier (21 x 29 cm) - 280p. prijs: € 29.00
De schrijvers
Serena Wuytack (1984) is danseres en choreografe.
Ze bracht haar eerste kinderjaren door op de koffieplantages van Costa Rica.
Na haar opleiding in België keerde ze vaak terug naar Latijns-Amerika.
Ze danste onder meer in Venezolaanse dansgezelschappen.
Maya Wuytack (1987) is artist-performer.
Ze groeide net als haar zus op in een wereld van sociaal en artistiek engagement en maakte vele reizen door Latijns-Amerika.
Met haar vader deelt ze de liefde voor poëzie. Haar gedichten vielen al meermaals in de prijzen.
Je kan hier een pdf file ophalen met enkele uittreksels uit het boek. Een smaakmaker!
De film
'Persona non grata: Frans Wuytack' a documentary by Fabio Wuytack.
Een wervelende documentaire over een wervelend leven.
Fabio Wuytack (Made in Italy), de zoon van Frans Wuytack,
brengt het aangrijpende levensverhaal van zijn vader,
priester-guerrillero-artiest, in een bruisende documentaire.
'De jonge cineast Fabio Wuytack brengt ons opnieuw in vervoering
van een realiteit grootser, magischer en hilarischer dan welke fantasie ook .'
(Blancka Eeckhout VIVEtv SYNOPSIS)
Een man, vervolgd als rebel, verbannen als priester,
veroordeeld als politiek gevangene, geliefd als vader.
Persona non grata vertelt het aangrijpende verhaal
van Frans Wuytack die na dertig jaar verbanning
samen met zijn zoon Fabio terugkeert naar het legendarische Latijns-Amerika.
Op hun overrompelende reis ontdekken ze de Venezolaanse krottenwijken,
waar Frans als rebelse priester in de jaren '60
een sociale en culturele volksrevolte ontketende.
Fabio ontmoet er talloze kleurrijke figuren
die hem meenemen in het labyrint van zijn vaders verleden.
Hun humor en warme naturel geven een
onweerstaanbare authenticiteit aan dit poëtische epos.
Parallel met het verleden van zijn vader
zet de filmmaker ook een prachtig portret neer
van de woelige jaren ’60 met rebellerende priesters,
dokstakingen en een stellig geloof in de kracht van de mensen.
De cineast
Cineast Filmmaker Fabio Wuytack (°1981)
maakte met de hartverwarmende documentaire MADE IN ITALY doorbraak in de Internationale festivals.
Hij ontving 18 Internationale prijzen, ondermeer de publieksprijs op het kortfilmfestival te Parijs,
en documentaire prijzen in VISIONS DU REEL (CH), BARCELONA, SAN FRANCISCO, TRENTO (Italie), Libanon, Portugal enz.
en jureerde op het festival Leuven KORT en het TIDF (het internationaaI documentaire festival in Taipei)
Hoewel Fabio Wuytack nog maar 25 is, vielen zijn films al meermaals in de prijzen.
In Made in Italy brengt hij een historisch filmpje van de gebroeders Lumière terug naar de marmergroeves in Toscane, waar het gedraaid is.
Het leidt tot intrigerende interviews met de omwonenden.
Two Hands is een gevoelig en poëtisch portret van een Palestijnse hartchirurg.
Voor de langspeelfilm Persona non grata volgde hij zijn vader bij zijn terugkeer naar Venezuela na dertig jaar ballingschap.
”Er gaat een mysterieuze aantrekkingskracht uit van Latijns-Amerika.
Met de documentaire hoop ik mensen te bereiken die dat mee willen doorvoelen.
Opstandigheid en verzet maken deel uit van de state of mind van het continent.
Mijn vader is als een brug tussen verleden en heden.
Ik volgde hem met een High Defenition camera door de sloppenwijken.
Normaal gezien durft niemand daar nog binnen te stappen met zelfs maar een paar mooie schoenen aan.
Maar het waren mijn vaders ervaringen die me de kans gaven er nu onvergetelijke mensen te ontmoeten.
Hopelijk is de documentaire een echt stukje cinema, dat vertolkt wat dit continent momenteel kan teweegbrengen in iemand die het doorleeft."